نظر شما چیست؟
از دیرباز انسان از طریق قصه گویی و داستان سرایی، تمایلات و تفکرات مخاطب را برانگیخته و به عنوان ابزاری مهم در امر تعلیم و تربیت موثر بوده است. داستان وسیله ای برای تهییج تفکر، ایجاد پرسش و خلاقیت در انسان بوده و از این طریق به مفاهیم عمیق تری پی برده است. در شاهنامه داستان ها به سادگی، مخاطب را مجذوب خویش نموده و او را به فکر فرو می برد تا پاسخ پرسش های خویش را در یابد.
کودکی سرآغاز پاسخگویی به سؤالات و دریافت تربیتی صحیح و اصولی برای همه زندگی است. شاهنامه در سه نظر از جهت توجه به موضوع کودک قابل بحث است:
1- بیان ویژگی های دوران کودکی شخصیت های داستانی آن که هر یک به تنهایی می تواند مدرسه تعلیم و تربیت باشد؛ کودکی زال، رستم، سهراب و..... هر کدام می تواند بیانگر خصوصیات خلاق و سابقه هوش و استعداد فرزندان ایران زمین باشد.
2- تأثیر و اهمیت کودکی در فصول بعدی زندگی. در مقاطع مختلف زندگی انسان، چگونگی گذراندن دوران کودکی، بسیار مهم بوده است. در شاهنامه، ویژگی هایی برای کودکی قهرمانان بیان می شود که آثار آن در جوانی، میانسالی و پیری فرد، خود را نمایان می سازد.
3- فرایندی از مجموعه داستان های شاهنامه در قالب ساده نگاری برای رسوخ در ادبیات کودک و آشناسازی او با اندیشیدن و پاسخگویی و ایجاد خلاقیت و پرورش ذهن در زندگی.
داستان ها باید با فرهنگ بومی، ملی و مذهبی کودک هماهنگی داشته باشد. این نکته در قصه های شاهنامه بوسیله بازنویسی می تواند صورت پذیرد و نگارنده با سادگی و روانی داستان ها، کودک را به تفکر و گفتگو و کندوکاو فکری وا دارد و حلاوت حکمت را به جان او بچشاند.

کتاب های مشابه قصه های سرزمین من(جلد دوم)