نظر شما چیست؟
قصه یکی از اجزای ادبیات عامیانه است. «قصه» در لغت به معنی حکایت و سرگذشت است و در اصطلاح به آثاری اطلاق می شود که در آن ها تأکید بر رویدادهای خارق العاده بیش تر از تحول آدم ها و شخصیت ها ست. در قصه یا حکایت، محور ماجرا بر رویدادهای خلق الساعه قرار دارد: «رویدادها، قصه ها را به وجود می آورد و در واقع رکن بنیادی آن را تشکیل می دهد، بی آن که در گسترش و بازسازی قهرمان ها و آدم های قصه نقشی داشته باشد.»
منظور از قصه های عامیانه، آن دسته از قصه هایی است که مخاطب آن ها در زمان های قدیم مردم عامی بوده اند که غالبن سواد خواندن و نوشتن نداشته اند و پای قصه گویی نقالان و قصه گویان می نشسته اند و تحقق آرزوها و آمال خود را در این قصه ها می جسته اند.
داستان های عامیانه(و مجموعه های دیگری از معارف و فرهنگ هر قوم یا نژاد) کارکردهای مختلفی دارند. لالایی های خودساخته ی مادران، کودکان را آرام می سازد و آنان را به خواب می برد. داستان های پریان، لطیفه ها و چیزهایی از این قبیل، که مردم از شنیدن و خواندن شان لذت می برند، سبب می شوند تا مخاطب مشکلات و فشار زندگی را در مدت کوتاهی فراموش کند و اندکی آرام شود. ضرب المثل ها به خودی خود قادرند معنایی به مراتب بیش از آنچه از ظاهر کلمات برمی آید، القا کنند و مفاهیم بسیار عمیقی را به مخاطب منتقل سازند. فولکور نشانه و بازخورد طبیعی احساسات، خواسته ها، افکار و علایق مشترک گروهی از انسان هاست که از جنبه های مختلفی مانند زبان، نژاد و سرزمین با یکدیگر اشتراک داشته اند. البته آنچه در اینجا با اهداف ما مربوط می شود، نقش داستان های عامیانه در آموزش فلسفه به کودکان و نوجوانان است؛ آن هم از طریق تیز کردن لبه ی ذهن آنان تا برنده تر عمل کنند.

کتاب های مشابه قصه های سرزمین من(جلد چهارم)