نظر دیگران

نظر شما چیست؟
ادبیات کهن ایران زمین، در هر عصری قابل بازیافت و بهره برداری متناسب با نیازهای آن دوره بوده است. اگر ارزش های ادبی جامعه ای، در یک محدوده تأثیرگذار باشد و آن را نتوان به اعصار بعدی توسعه داد، در اصالت آن اثر باید تأمل نمود.
قصه ها و تمثیلات در ادبیات، بیانگر زوایای اندیشه هایی است که دیدگاه خاص نویسنده را ترسیم می کند و التذاذ و تمتع از آن جز از طریق همدلی با آنها ممکن نیست. داستان ها مقدمه ای برای شناخت دنیای اطراف خویش است و راه ورود به اقلیم ناشناخته ها را می گشاید و ما را به لطایف و رموزی که در جهان مضمر است، رهنمون می سازد. شاهنامه فردوسی، از جمله این آثار ادبی کهن است که ذهن هوشیار می تواند در هر زمانی آن را به روز کرده و بهره مندی لازم را از آن ببرد.
شاهنامه حماسه ای گسترده و فراگیر و یکی از بزرگ ترین شاهکارهای ادبی جهان است که محتوای آن اسطوره ها، وقایع و تاریخ ایران از ابتدا تا پایان دوره ساسانی است. در شاهنامه پنجاه پادشاه (از جمله سه زن) سلطنت کرده اند و محتوای آن تاریخی است. نخستین پادشاه شاهنامه، کیومرث و بازپسین پادشاه آن یزدگرد سوم است.شاهنامه داستان قهرمانان ایران کهن است و خواننده را به دوران ایران کهن باز می گرداند. شاهنامه به سه بخش اساطیری (از عهد کیومرث تا پادشاهی فریدون)، پهلوانی (از قیام کاوه آهنگر تا قتل رستم و فرمانروایی بهمن پسر اسفندیار) و تاریخی (از پادشاهی بهمن تا پادشاهی یزدگرد) تقسیم می شود. داستانهای شاهنامه هر یک هسته مرکزی ای دارند؛ یعنی برگرد حکمت وآموزه ای می گردند.

کتاب های مشابه قصه های سرزمین من(جلد پنجم)