کتاب یادداشت های معلم بومهن pdf
امتیاز
5
/
0.0
خرید
الکترونیکی (TEXT)
مطالعه در اپلیکیشن فراکتاب
ت
4,000
نظر شما چیست؟
برابر ابلاغ ۷۷۴- ۱۳۴۰/۱۰/۲۳ که امروز ساعت یک بعدازظهر به دستم رسیده است، به عمر ۵۹ روزه مدیر بودنم در مدرسه آبعلی خاتمه داده شده است و شده ام معلم مدرسه بومهن. برای کسی که می خواهد تدریس کند، چه فرق می کند که معلم مدرسه آبعلی باشد یا بومهن؟
«یادداشت های معلم بومهن» یادداشت ها و خاطرات سعید وزیری است از دوران معلمی اش در بومهن تهران. وزیری در سال ۱۳۱۸ در ورامین متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در ورامین و شهر ری به پایان رساند. در سال ۱۳۳۸ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و به مدت ۳۵ سال خدمت کرد و پس از بازنشستگی نیز به فعالیت های فرهنگی خود ادمه داد. او در زمینه ادبیات، داستان نویسی، فلسفه و منطق و سفرنامه نویسی آثاری دارد.
بخشی از صفحات آغازین کتاب را می خوانید:
مدیر لبخند زد، مثل بچه ها ذوق کرد. قفس را کنار باغچه مدرسه گذاشت:
- امروز روز آزادی توست. باید پرواز کنی. من پرواز پرندگان را در آبی آسمان دوست دارم. من دوست ندارم هیچ پرنده ای در قفس باشد.
من دل توی دلم نبود. فکر می کردم خواب می بینم. می خواستم لحظۀ آزادی پرنده را ببینم. لحظۀ رهایی اش را.
مدیر عاطفانه پرنده را نگاه کرد. بعد در قفس را باز کرد:
- باور کن آزادی. بیا بیرون، پرواز کن....
پرنده با ناباوری دور و بر خود را نگاه کرد. بال زد. روی شاخۀ گل سرخی نشست که هنوز چند گل آن سرخ بود و لطیف.
مدیر داد زد: «پرواز کن... .» پرنده از روی شاخه گل سرخ پر کشید روی شاخه برهنه تبریزی باریکی نشست که در نسیم می لرزید.
مدیر گفت: «چه باشکوه است؟» به من نگاه کرد و خندید.
پرنده ناگهان به پرواز درآمد. اوج گرفت. از تبریزی های مدرسه، آن سوتر پرواز کرد. آسمان آبی بود و دیدنی، که ناگهان مدیر از پشت درخت تبریزی گشنی تفنگش را برداشت و پرنده را نشانه گرفت.
من با خودم گفتم: «یعنی چشمام درست می بینه؟» پرنده در آسمان آبی حیاط مدرسه، بال گشوده بود که صدای تیر بلند شد.
پرنده از اوج به پایین آمد. درست جلوی پای من در خون غلتید.
مدیر خندید: «تیر من ردخور نداره.»
من کنار باغچه مدرسه نشستم. به نظرم آمد روح سرگردانی هستم که به تماشای تن به خون خفته خود نشسته ام.
«یادداشت های معلم بومهن» یادداشت ها و خاطرات سعید وزیری است از دوران معلمی اش در بومهن تهران. وزیری در سال ۱۳۱۸ در ورامین متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در ورامین و شهر ری به پایان رساند. در سال ۱۳۳۸ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و به مدت ۳۵ سال خدمت کرد و پس از بازنشستگی نیز به فعالیت های فرهنگی خود ادمه داد. او در زمینه ادبیات، داستان نویسی، فلسفه و منطق و سفرنامه نویسی آثاری دارد.
بخشی از صفحات آغازین کتاب را می خوانید:
مدیر لبخند زد، مثل بچه ها ذوق کرد. قفس را کنار باغچه مدرسه گذاشت:
- امروز روز آزادی توست. باید پرواز کنی. من پرواز پرندگان را در آبی آسمان دوست دارم. من دوست ندارم هیچ پرنده ای در قفس باشد.
من دل توی دلم نبود. فکر می کردم خواب می بینم. می خواستم لحظۀ آزادی پرنده را ببینم. لحظۀ رهایی اش را.
مدیر عاطفانه پرنده را نگاه کرد. بعد در قفس را باز کرد:
- باور کن آزادی. بیا بیرون، پرواز کن....
پرنده با ناباوری دور و بر خود را نگاه کرد. بال زد. روی شاخۀ گل سرخی نشست که هنوز چند گل آن سرخ بود و لطیف.
مدیر داد زد: «پرواز کن... .» پرنده از روی شاخه گل سرخ پر کشید روی شاخه برهنه تبریزی باریکی نشست که در نسیم می لرزید.
مدیر گفت: «چه باشکوه است؟» به من نگاه کرد و خندید.
پرنده ناگهان به پرواز درآمد. اوج گرفت. از تبریزی های مدرسه، آن سوتر پرواز کرد. آسمان آبی بود و دیدنی، که ناگهان مدیر از پشت درخت تبریزی گشنی تفنگش را برداشت و پرنده را نشانه گرفت.
من با خودم گفتم: «یعنی چشمام درست می بینه؟» پرنده در آسمان آبی حیاط مدرسه، بال گشوده بود که صدای تیر بلند شد.
پرنده از اوج به پایین آمد. درست جلوی پای من در خون غلتید.
مدیر خندید: «تیر من ردخور نداره.»
من کنار باغچه مدرسه نشستم. به نظرم آمد روح سرگردانی هستم که به تماشای تن به خون خفته خود نشسته ام.
صفحات کتاب :
184
کنگره :
PIR8298 /ز93ی2 1395
دیویی :
8فا3/62
کتابشناسی ملی :
4509960
شابک :
978-600-289-559-2
سال نشر :
1395
