کتاب شکلات برای قلب مادران pdf

در کتاب شکلات برای قلب مادران به قلم کی آلن بوخ، داستان های حقیقی بسیاری روایت می شود که زنانگی و تجربه فراموش نشدنی مادری را به تصویر می کشد. داستان هایی گوناگون از داستان های دلگرم کننده تا داستان های تلخ و شیرین.

کی آلن بوخ (Kay Allenbaugh) در این کتاب داستان مادری را شرح می دهد که در تمام مراحل زندگی فرزندش کنار اوست. زنی که می داند در چه زمانی چه بگوید یا رازی را نزد خود نگه دارد. مادری که گوش به زنگ است، مادری که هرگز از رسیدگی به فرزندش دست برنمی دارد. با اطمینان می توان گفت که شما می توانید خود و مادرتان را در کتاب شکلات برای قلب مادران (Chocolate for a Woman's Soul) دوباره بشناسید.

کی آلن بوخ خالق سری کتاب های شکلات، نویسنده و سخنرانی است که به عنوان آفریننده داستان هایی برای زنان در سراسر دنیا شناخته شده است.

کسانی که در گردآوری کتاب شکلات برای قلب مادران همکاری کرده اند از نویسندگان یا سخنرانان انگیزشی، روزنامه نگاران، مجریان رادیو و رهبران معنوی، روان درمانان، زنان تاجر و بسیاری دیگر هستند.

جملات برگزیده ی کتاب شکلات برای قلب مادران:

- سفر دل، سفری به سرمنزل است.
- بیولوژی حداقل چیزی است که باعث می شود، فردی مادر شود.
- کودک، از آنچه انجام می دهد هیجان زده می شود، نه از آنچه که از انجام آن منع می شود.
- دو راه برای روشن کردن و نور دادن وجود دارد؛ یا شمع باشی، یا آینه ای که نور شمع را منعکس می کند.
- ما تنها با بخشش های خود، ثروتمند شناخته می شویم و آن هنگام که از اعطای چیزی دریغ می کنیم، فقیر هستیم.
- دو دنیا وجود دارد؛ دنیایی که می توانیم آن را با خط و قانون اندازه بگیریم و دنیایی که آن را با قلب و تصور خود، حس می کنیم.

در بخشی از کتاب شکلات برای قلب مادران می خوانیم:

سال هاست دست کسانی را که در حال احتضار و مرگ هستند، در دست می گیرم. مردم از من می پرسند چگونه می توانم این همه درد و رنج را تحمل کنم؟ آن ها نمی دانند اگر جرات کنی و ورای درد و رنج را ببینی، این قدرت و توان را پیدا می کنی. اگر این توان را داشته باشی که با ناتوانی جسمی رو به رو شوی و آن را بپذیری، آن وقت پیروز خواهی شد. من به این حقیقت رسیده ام، من این واقعیت را درک کرده ام. این ها را سام به من یاد داد.

فرزندم برای من معلمی شد که درس های آموزنده ای به من آموخت. بعد از به دنیا آوردن او، پزشک به من گفت که نمی توانی او را به خانه ببری. من که مادری بیست ساله، جوان و بی تجربه بودم، با شنیدن این مطلب، دچار افسرگی شدم. ناامیدی بر وجودم غلبه کرده بود. اما وقتی پزشک از مشکلاتی جدی و نیاز به انجام آزمایشات مختلف حرف زد، به شکل غیر قابل باوری دچار شوک شدم. پزشک اطمینان داشت حال سام از آنچه که بود بهتر نخواهد شد.

وقتی با صدایی ضعیف پرسیدم چه کار می توانیم بکنیم، او که از عدم درک من از عمق ماجرا کلافه شده بود، یک بار و برای همیشه، مسأله را حل کرد و به صراحت گفت، بچه ی شما به شدت معلول است. او نمی تواند بچرخد، بنشیند، راه برود یا حرف بزند. او حتی نمی تواند روی شکم بخیزد. و بعد از گفتن این مطالب، سعی کرد به شکلی دلسوزانه به من دلداری بدهد. بنابراین گفت که تو جوان و سالم هستی و می توانی بچه های زیادی داشته باشی. و توصیه کرد به فکر پیدا کردن جایی در موسسه ای برای نگهداری او باشم.

گوشم به او نبود. برگشتم و چند قدم به طرف تختم رفتم. پرده را کشیدم و خودم را از دنیای اطراف جدا کردم و آرام آرام گریستم. نگاهم که متوجه تخت خالی نوزادم در کنارم شد، هق هق گریه ام شدت گرفت.