کتاب دکتر بدو

یکی از ناگفته های جنگ تحمیلی، نقش رستۀ بهداری، پزشکان، پرستاران، بهیاران، رانندگان آمبولانس و... است؛

چه آن هایی که در بیمارستان ها و بهداری ها بودند، و چه آن هایی که در یگان های رزمی و گردان ها در پشت خاکریز و خط مقدم، به مجروحان رسیدگی کرده و آن ها را منتقل می نمودند.

در مورد کوشش های این عزیزان کم تر صحبت شده است؛ حال آن که زحمت ها و فداکاری هایی که از خود نشان داده اند، بسیار درخشان بوده و از شاهکارهای دفاع مقدس شمرده می شود.

خاطرات کتاب «دکتر، بُدو» بخشی از خاطرات دفاع مقدس است که به نقش رزمندگان بهداری در جنگ می پردازد و امداد و نجات و خدمات آنها را نشان می دهد و سعی در ثبت و ضبط خاطرات آنها دارد.

در جبهه هر جایی گلوله توپ یا خمپاره ای به زمین اصابت می کرد اولین صدایی که شنیده می شد این بود که «دکتر، بُدو». در بیشتر یگان های رزمی به خصوص ارتش این حالت دیده می شد، زیرا هر گردان یک بهداری رزمی دارد و با آن ها جلو می رود و از همین رو هر وقت حادثه ای رخ می داد یا انفجاری صورت می گرفت اولین صدایی که به گوش می رسید همین عبارت «دکتر، بدو» بود و گروه بهداری رزمی برای رسیدگی به حال مجروحان به محل انفجار می رفتند.

در جبهه ها هر گلوله ای که به زمین می خورد یک نفر مجروح می شد و وظیفه بهدارها از این جهت سنگین بود و در عملیات ها بهدارها باید مجروحین را در حالی که همه مشغول پیشروی بودند به عقب تخلیه می کردند.

نویسنده کتاب می گوید: زمانی که بالای سر فرد مجروح می رسیدیم هم در ابتدا کمک های اولیه را به وی می رساندیم و اگر بر اثر انفجار رزمنده ای به شهادت می رسید ما باید مقدمات انتقال پیکر شهید به عقب را فراهم می کردیم. با توجه به اخلاق اسلامی ما حتی مجروح و یا کشته دشمن را با رافت و مهربانی نیز رسیدگی می کردیم.