کتاب پا به پای باران (چاپی و pdf)

معرفی کتاب پا به پای باران

کتاب پا به پای باران مشتمل بر 2 گزارش از خرمشهر است. دو گزارش موجود در کتاب از تاثیرگذارترین گزارش هایی هستند که درباره 8 سال جنگ تحمیلی نگاشته شده و نمای شهرهای استان خوزستان را بعد از پایان جنگ به تصویر می کشند. این گزارش ها مربوط به سال های 1367 و 1368 بوده و موضوع آن مسائل پیرامون جنگ ایران و عراق ‏است. در این گزارش ها دیدار از جبهه های جنوب، مناطق جنگی، خانه ها و مردم جنگ زده، محتوای اصلی کتاب است.

نویسندگان چندی پس از خاموشی جنگ در خرمشهر و آبادان به آن شهر رفته و از آن مناطق گزارش تهیه کرده اند. آنان از جاده اهواز به خرمشهر می روند و این مسیر را که هنوز زخم های جنگ را بر پیکر خود دارند، توصیف می کنند. در گزارش اول با عنوان «پابه‏ پای باران» وضعیت شهرهای جنوب، روایتی از یک اسیر عراقی در مورد غارت شهر پس از اشغال توسط عراقی‏ها، شعری در رثای دکتر چمران، شرح استقامت و پایداری بسیجیان و شرحی از وضعیت شهر آبادان آمده است.

در گزارش دوم با عنوان «ده متری زنبق» وضعیت شهر خرمشهر، گفت‏وگو با زنی که 26 روز آغاز جنگ در جنگ‏ های تن‏به‏تن در خرمشهر حضور داشته، حکایت تصرف خرمشهر و حضور ستون پنجم و خلق عربی ‏ها در شهر، بازگشت به خرمشهر پس از آزادی و جمع‏آوری استخوان ‏های شهدا و مواردی از این دست ذکر شده است.

گزیده کتاب پا به پای باران 

من در سن 58 سالگی به همراه گروهی از معلولان به خرمشهر برگشتم. وقتی رسیدم، شنیدم که دو پسرم شهید شده‌اند... وقتی از خانه پورحیدری‌ها بیرون می‌زنیم، نم مه چشمان ما را گرفته است. هنوز هم به خودمان نیامده‌ایم! چطور می‌شد دنیای بزرگ آنان در این حیاط چهل متری جای گیرد و خبر آن از همین ده متری زنبق بیرون نرود.

طنین شعر‌های شعرای گمنام صحن مسجد جامع را پوشانده است. کلماتی که باید از بستر یک ذهن موزون برخیزد و قامت‌هایی را بسراید که به اشاره ولایت ایستاده بودند. کلماتی که آمده بودند تا شاخه گلی از غزل یا رباعی را به گلزار شهدای خرمشهر هدیه کنند. کلماتی که بعد از این باید با لباس پاسداری از حجله خانه پورحیدری‌ها و از کوچه‌هایی مثل ده متری زنبق، از خیابان‌هایی چون طالقانی، از شهری مثل خرمشهر و از یاد‌هایی مثل جهان‌آرا، موسوی و... دفاع کنند تا خواندنی بشوند و ماندنی، برای همیشه.

متن تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب پا به پاب باران 

بسم الله الرحمن الرحیم

این دو نوشته، گویا، پرسوز، دردمندانه و هنرمندانه است. دست این عزیزان درد نکند که درد دل غریبانه‌ی یک شهر، بلکه یک ملت را چنین پرمهر و دلسوز، روایت می کنند - تاریخ ما بعدها نه فقط خرمشهر و جوان ها و پدر و مادرهای مقاوم آن را، که این دل ها و وجدان های بیدار و حقجو و حقگو را نیز، ستایش خواهد کرد که نگذاشتند قصه‌ی جهادی به آن عظمت در لا بلای یاوه گوئی ها و هرزه درائی های زمانه گم شود. درود بر بهبودی ها و سرهنگی ها .. سوم رمضان 1412 18 اسفند70