اگر بخواهیم سلوک صادقی داشته باشیم و درست حرکت کنیم،باید آن سلوک، اهداف مناسب و ابزار هماهنگ با این اهداف را داشته باشد... صرف شهود،صرف اشراق،صرف شنیدن صدای بال ملائک وحتی زمزمه و نفس آنها،مارا به جایی جز خودشان نمی رسانندو چیزی جز رنج و خستگی و ملال برای ما ندارند،به قول حافظ
: من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان/
قال ومقال عالمی می کشم از برای تو
خلوت، تمرکز و ریاضت کافی نیست. این حرف محکمی است! چرا که ریاضت ها کارهایی است که ما انجام می دهیم و این کارها با ذوق ما، با عشق ما، با امیال نهفته و آشکار ما همراه است و نمی تواند نقطه های ضعف ما را به درستی فشار دهد، نمی تواند نقطه های وابستگی ما را به درستی قطع کند. با ریاضت که کار اصلاح نمی شود!
...