جیران

بعد از قتل امیرکبیر، در حکومت ناصری بی نظمی زیادی برپا شد تا این که خود شاه به همراه شخصی به نام ملیجک، از خواجه های مورد اعتمادش، امور قصر و خارج آن را به عهده گرفتند. ناصرالدین شاه در این دوران به شدت به عیش و نوش می پرداخت و بارها در مجالس مختلف گفته بود: «کاری می کنم که تعداد زنان حرمسرایم از جدم فتحعلی شاه بیشتر شود.»

در همین راستا، تعداد دقیق زنان عقدی و صیغه ای او معلوم نبود و تعداد کنیزان و خواجه ها نیز از هزار می گذشت و در قصر شهرکی کوچک به وجود آمده بود به نام «حرمسرا»! اداره ی این شهرک به جز مخارج آن، که باعث خالی شدن خزانه ی مملکت می شد، از لحاظ کنترل ناموسی هم بسیار دشوار می نمود.

بخش اول این کتاب که آغاز عشرت های ناصری می باشد، دلدادگی شاه و زیرکی «جیران» موضوع بحث بوده که با قلم توانای «لطف اله ترقی» زمین ناگذاشتنی گشته است. لیکن در بخش دوم، قلم شیوا و سلیس «حسین لعل»، با به پرده کشیدن اسارت زنان در دام حرمسرا و خیانت های ایشان، رمانی زیبا و پُرالتهاب را خلق کرده است.