کتاب ولی مهر

ولی ّ مهر: (اشعاری در رثای سردار شهید ولی الله چراغچی)

ولی الله چراغچی را هیچ گاه ندیده ام؛ نه پیش از جنگ، نه در طول دفاع مقدس و نه حتی توفیق داشته ام که در تشییع و یا مجالس یادبود او شرکت کنم. حتی عکس آن شهید را نیز تا همین یکی دو سال پیش که بر دیواری در شهر مشهد به تصویر کشیدند ندیده بودم. اما با این حال احساسی قریب و غریب نسبت به او داشتم و جاذبه ای مرا ناخودآگاه در سیطرۀ روحی او قرار می داد درست حسی که دیدار احمد زارعی در من بوجود می آورد، با این تفاوت که احمد را دیده بودم، پای صحبتش نشسته بودم و از او درس ها گرفته بودم.

احمد را که می دیدم حس می کردم او نوع تکامل یافتۀ من است، وقتی با او صحبت می کردم صداهایی را در قلبم می شنیدم و تصاویری در جانم به جلوه می آمدند و بعد فکر می کردم با او سنخیتی دارم و در من استعداد احمدگونه شدن هست اگر ...

نام ها و اشخاص پاره هایی از مفهوم ازلی و ابدی انسان و فضیلت انسانی اند و در واقع این پیوند میان من و مرتبۀ والاتر و برتری از انسان گاه برقرار می شود و این حس زاییدۀ این پیوند است و این بود که ولی الله چراغچی بعنوان بخش اعظمی از این فضیلت ها که من به آن ها نرسیده بودم، شبی در مقابلم قرار گرفت و مرا به خویشتن خواند و مرا از من جدا کرد و من برتر و من فروترم را به من نشان داد و به من گفت که در کجا ایستاده ام و آن چه از سیر در آن آفاق بر محمل زبان و بیان و نارسایی آن ها توانست عبور کند و بر کاغذ جاری شود این ابیات است که تقدیم به جان های آگاه و ضمیرهای روشن می شود.