کتاب سفر ناتمام

جلال الدین موفق یامی در سال 1339 در روستای یام و درخانواده ای متدیّن به دنیا آمد. شهید موفق مدت های زیادی را در جبهه های حق علیه باطل حضور داشت و درمهرماه 62 پس از بازگشایی دانشگاه مجدد به ادامه تحصیل پرداخت و در طول مدت تحصیل به همسرشان گفته بودند که روح من فقط در سپاه آرامش می یابد و بالاخره در اوایل سال 65 تصمیم به رفتن به جبهه را گرفته و وارد واحد اطلاعات عملیات می شود و در دوران حضورش در جبهه های حق علیه باطل رشادت های زیادی را به گفته ی هم رزمانشان می آفریند.

در بخشی از کتاب می خوانیم: "مصطفی گریه می کرد. تو حواست به تلویزیون بود. ازآشپزخانه سرک کشیدم ببینم چرا مصطفی را بغل نمی کنی. چون تا صدای بچه بلند می شد، بغلش می کردی و برایش شعرهای قدیمی می خواندی ؛ از آن شعرهایی که وقتی بچه ها می شنوند، با چشم های کوچولو خیره می شوند، بعد دهان بی دندان شان باز می شود و لبخند می زنند. نمی دانم صدایم راشنیدی یا نه.

آقاجلال ، یک شعری برای مصطفی بخوان. خیلی گریه می کند.
پشت به من داشتی و خیره شده بودی به تلویزیون. ملاقه یک دستم بود و کتاب درسی دست دیگرم. خودت گفته بودی. یادت هست؟ وقتی اسم تربیت معلم را شنیدی ، ذوق کردی
گفتی : «کار دنیا سر و ته اش به دو قرآن بند است. امّا معلمی اوّل و آخرش به بهشت بند است. معلمی شغل انبیاء است. معلمی روح را پاکیزه می کند. اصلاً روح درست و حسابی دنبال معلمی می گردد. »

آن قدر گفتی و گفتی که بیشتر از علاقه ی خودم علاقه مندم کردی .
آقاجلال، حواست کجاست ؟ مصطفی از گریه هلاک شد.
نه. انگار اصلاً نمی شنیدی. شعله چراغ خوراک پزی را کم کردم تا پیازهای خلال شده توی تابه نسوزد.
آقاجلال ؟

از عقب سر نگاهت کردم. دیدم شانه هایت تکان می خورد. یکهو نگاهم افتاد به صفحه تلویزیون. پسرکی چهارده پانزده ساله نشسته بود تو یک سنگر سر باز و کتاب دعای کوچکی دستش بود. از چهره پسرک معصومیت می بارید. اشکم داشت در می آمد. جلوی خودم را گرفتم تا بغضم نترکد. گفتم سر شب خوب نیست گریه کنم. نه ، نه. یک جور دیگری فکر کردم. با خودم گفتم شاید جلال ناراحت شود. کنارت نشستم. برای لحظه ای نگاهت کردم. صورتت از اشک خیس بود. نگاهم کردی و سر تکان دادی.
گفتی: «دلم تنگ است !»"