کتاب مرد تکثیر شده pdf

ژوزه ساراماگو در کتاب مرد تکثیر شده، با مواجه ساختن دو موجود استثنایی، ماجرایی غریب را ارائه می دهد که ماورای تفکرات انسانی در مورد دو شخصیت متفاوت با دو طرز فکر و دو حرفه متفاوت است؛ ولی در عین حال، چنان شبیه به یکدیگرند که حتی نزدیکانشان نیز نمی توانند تفاوتی میان آن ها احساس کنند. مرد تکثیر شده رمانی ست که انسان را در برابر مهمترین پرسش زندگی قرار می دهد.

توافق همیشه به معنای پذیرش دلیل نیست، بعضی مواقع به عنوان چتر و سایه بانی توسط افراد استفاده می شود. فراموش نکن آنچه را که امروز ما واقعیت می پنداریم، دیروز خیالات بود. اگر چیزی را که احتیاج نداری نگه داری، آنچه را که احتیاج داری، پیدا می کنی. اتفاقات کوچک می تواند اثرات بزرگ به وجود آورد. خوش گذراندن همیشه دوای درد کسانی است که به آن احتیاج
ندارند...

ژوزه ساراماگو (Jose Saramago) نویسنده ی پرتقالی متولد سال ١۹۲۲ و برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات در سال ١۹۹۸، کتاب های گوناگونی نوشته که به زبان های مختلف ترجمه شده است. از کتاب های مهم او می توان به سالمرگ ریکاردو رایس اشاره کرد که جایزه ادبی نوبل را برایش به ارمغان آورد، آثار دیگر این نویسنده ی بزرگ عبارتند از: تاریخ معاصر لیسبون، صومعه، بلم سنگی و سرگذشت جزیره ی ناشناخته. پرفروش ترین اثر ژوزه ساراماگو، کوری نام دارد و پس از آن، دخمه از جمله رمان های زیبای او به شمار می رود. آخرین اثر او مرد تکثیرشده، است که در سال ۲۰۰۳ به رشته ی تحریر درآمد.

ترتولیانو ماکسیمو آفونزو از چه کسی حرف می زند؟ آیا او را تکثیر کرده اند یا خود او یکی از تکثیر شدگان است؟ ژوزه ساراماگو این ماجرای پرهیجان را در کتاب مرد تکثیر شده ارائه می دهد. چه کسی می تواند بگوید آن ها کدام یک هستند؟ چه کسی می تواند بگوید هویت آن ها چیست؟ چه کسی می تواند بگوید که آن ها یکی نیستند؟ آیا نشانه های مشخصی برای تمیز دادن آن ها از یکدیگر وجود دارد؟ آیا همه اعضای بدن آن ها به یکدیگر شبیه است؟ آیا حتی همه ی آثاری که روی پوست بدن هایشان دیده می شود، به یکدیگر شباهت دارد؟

در بخشی از کتاب مرد تکثیرشده (The Double) می خوانیم:
باور کنید هیچ کس هرچند هم که زندگی اش فاقد موانع و مشکلات باشد، جرات ندارد که بگوید با آزار و تحقیری از این قبیل روبرو نشده است. دیر یا زود، بالاخره، یکی از همین انگیزه های قدرتمندی که در وجود برخی پدید می آید و آن ها را به تمسخر ضعف های انسانی مخصوصاً از نوع بسیار ظریف آن تحریک می کند، برای هرکسی پیش می آید. این درست است که بعضی مواقع صداهای خاص و نامشخصی که بی اختیار از دهان ما خارج می شوند، چیزی جز ناله های غیر قابل جلوگیری یک درد کهنه و قدیمی نیستند، ولی مثل اثر به جای مانده از زخم های می مانند که خاطرات را زنده می کنند.

ترتولیانو ماکسیمو آفونزو در حالی که فیلم را در کیف مخصوص معلمی و قدیمی خود قرار می دهد، با جسارتی قابل تحسین، سعی میکند تا ناخشنودی خود را از لحن حرف زدن کارمند مغازه ابراز ننماید، اگرچه نمی تواند جلوی خودش را هم بگیرد. با خود می گوید که تقصیر همکارش در مدرسه است؛ شاید هم تقصیر این وسواس لعنتی است که بعضی از مردم دارند و بدون این که از آن ها تقاضایی شده باشد، اقدام به نصیحت کردن آدم می کنند. اگرچه این ها همه نهایت بی انصافی او بود برای اینکه را بی گناه و بی تقصیر جلوه دهد.

هرچه کم تر جرات رویارویی با آن چه را که در جلوی ما قرار دارد داشته باشیم، بیش تر احتیاج داریم تا تقصیر را به گردن شخص دیگری بیندازیم.