کتاب پای تخته سیاه

معرفی کتاب پای تخته سیاه

گزیده ای از کتاب پای تخته سیاه

«رئیس پاسگاه بدجوری توی دل همه را خالی کرده بود. با وجود این، شعارنویسی کم کم می رفت پا بگیرد و همه گیر بشود. یکی از اولین جاها، مدرسهٔ ما بود.

کارها اول خیلی شُل و وِل بود؛ تا آن روز...

هنوز یک صفحه ننوشته بودیم که صدای خوردنِ زنگ، از حیاط بلند شد. حسن که وسط میز می نشست و همیشه، وقت املا مجبور بود پایین برود و دفترش را روی نیمکت بگذارد، خودش را بالا کشید و گفت: «جانم جان؛ زنگ خورده؟ آره، احمد؟»

هنوز جوابش را نداده بودم که صدای جیغ و فریاد پایین رفتن بچه ها، مطمئنمان کرد زنگ خورده. آقای «راد»، تردید داشت. در را که باز کرد، بچه های کلاس اول را دیدیم که می خندیدند و پایین می رفتند. آنها هم مثل من و حسن، خوشحال بودند. آقای راد که دید کاری نمی تواند بکند، گفت: «دفترهایتان را همان طوری بگذارید؛ آرام بیایید بروید پایین.»