با طرح خنده ای

ما؛ مایی که پس از نیما، پس از هدایت و چوبک به این دنیا قدم گذاشته ­ایم. ما؛ مایی که پس از رنسانسِ دیگران و مشروطیت خودمان آرد را خمیر می ­کنیم برای نان. ما؛ مایی که حقیقت را همیشه پنهان می­ کنیم و پس تبهکاریم.

مایی که زندگان را زنده­ زنده در خاک می­ کنیم و سرِ گورِ خُفتگان سینه چاک می ­دهیم. مایی که در گورهای تازه دندان طلای مردگان را می ­شکنیم. ما؛ مایی که تا چشمی به واژه ­ی انسان دارد کسی از سر صِدق، گردن ­اَش می ­زنیم و تا چشم فرو بست، برایش کف می ­زنیم و یا به احترام، در سوگِ او یک دقیقه سکوت می کنیم.

ما؛ چه بَد، چه دَد مردمانی هستیم ما! مایی که خود، عصرمان را برگشته به عصرِ شب کرده­ ایم؛ ما صدسال است که چنین کرده ایم آری! سده ای ست که عصرِ شب است و شب است و ما، تنها به نظاره­ اش نشسته­ ایم انگار! شب، شبی که از ظلمتِ خود وحشت می ­کند انگار! چه خوش مردمانیم ما؛ مایی که در این ظلمتِ شب:

بر مُردگان خویش نظر می­بندیم
با طرحِ خنده ای

وَ نوبتِ خود را انتظار می­کشیم بی­ هیچ خنده ­ای»