کتاب خوشبختی یا بدبختی؟ انتخاب با شماست pdf

کتاب خوشبختی یا بدبختی؟ انتخاب با شماست نوشته سعید گل محمدی، مجموعه ای از الهام بخش ترین حکایات، جملات و اشعاری است که از منابع مختلف گردآوری و یا ترجمه شده اند.

حکایاتی که در این کتاب آورده شده، از میان بیش از صد کتاب روان شناسی و جملاتی از آنتونی رابینز، لوئیز هی، زیگ زیگلار، جک کنفیلد، لئو بوسکالیا و ... انتخاب شده است.

مهم ترین عاملی که وضعیت شما را تعیین می کند روحیه تان است، چرا که مهم ترین عامل برای آفرینش پدیده هاست. فردی که روحیه فوق العاده ای دارد، زیبا فکر می کند و فکر زیبا دستاوردهای بسیار خوبی را در پی دارد و امید به زندگی را در انسان افزایش می دهد. در نتیجه آدمی احساس خوشبختی می کند و زندگی را زیبا می بیند. بنابراین شما می توانید با بالا بردن امید و انگیزه خود حس خوشبختی را پیوسته در زندگی تان داشته باشید.

گل محمدی در مقدمه کتاب خوشبختی یا بدبختی؟ انتخاب با شماست (Fortune or Misfortune it's your Choice) می گوید به یاد بسپارید که دانستن صرف، کافی نیست، باید به آنچه می آموزیم، متعهد باشیم و آن ها را در زندگی روزمره ی خود در عمل پیاده کنیم.

جملات برگزیده کتاب خوشبختی یا بدبختی؟ انتخاب با شماست:

- بیاموزید که تنها بیست درصد از زمان خود را صرف مشکل کنید و مابقی آن را برای یافتن راه حل بگذارید.
- روح انسان با شکست خوردن به پایان نمی رسد، روح انسان زمانی به انتها می رسد که تسلیم شود.
- هیچ دردی ژرف تر از پوچی ناشی از خطر نکردن نیست.
- اگر خود به خویشتن اعتماد ندارید، دیگران هم به شما اعتماد نخواهند کرد.
- همیشه به خود اعتماد داشته باشید. اگر یک بار کاری را با موفقیت انجام داده باشید، باز هم می توانید.
- تنها راه برای درهم شکستن ترس آن است که با ترس خود روبه رو شوید و به آن کاری که از آن می ترسید، اقدام کنید.
- کسی در زندگی شاد است که شادمانی در زندگی را به دیگران هم پیشکش کند.
- خدا عشق را به شما هدیه نداد تا آن را در قلب خویش نگه دارید؛ عشقی که ابراز نشود، عشق نیست.
- سعادتمند کسی است که به مشکلات و مصیبت های زندگی لبخند بزند.
- هر بار که راهی را انتخاب می کنیم، گامی در راه ایجاد شخصیت خود برمی داریم.

در بخشی از کتاب خوشبختی یا بدبختی؟ انتخاب با شماست می خوانیم:

امیرکبیر وزیر خردمند و آگاه ناصرالدین شاه محبوبیت فراوانی داشت و به همان میزان دشمنانی سرسخت که روزی به ناصرالدین شاه گفتند: «عالی مقام، چه نشسته اید که وزیرتان (امیرکبیر) هر هفته روزهای جمعه با بیگانگان در کلبه ای دورافتاده جلسه ای منعقد می کند و با آنان علیه شاه به گفت وگو می پردازد.» ناصرالدین شاه نگران شد و تصمیم گرفت که خودش این موضوع را پیگیری کند. بنابراین روز موعود با لباسی مبدل سوار اسب شد و به تعقیب امیرکبیر پرداخت و در نهایت حیرت دید که امیرکبیر به تنهایی راه درازی را پیمود و در خارج از شهر به درون کلبه ای رفت. ناصرالدین شاه از پشت شیشه ی پنجره ی کوچکی، پنهانی به تماشای امیرکبیر نشست و در نهایت حیرت، وزیر خود را دید که لباس عوض کرد و لباس چوپانی پوشید و به طور ایستاده چند دقیقه ای با کسی صحبت کرد. ناصرالدین شاه که بیشتر از این نمی توانست ببیند، در اصل مخاطب امیرکبیر را ندید. فردای آن روز امیرکبیر را خواست و در نهایت صراحت موضوع را با او در میان گذاشت و پرسید: «آیا تو به تاج و تخت ما اعتراضی داری؟ چون شنیده ام پنهانی، جلساتی تشکیل می دهی.»

امیرکبیر پوزخندی زد و گفت: «قربان همه ی این ها که گفتید درست است. من هفته ای یک بار به آن کلبه می روم و لباس چوپانی می پوشم و روبه روی آینه ی بلندی که در آن جا دارم، می ایستم و می گویم: تو میرزا تقی چوپان هستی نه امیرکبیر و این کار باعث می شود هرگز دچار تکبر نشوم!» و ناصرالدین شاه حیرت زده به تفکر نشست.