کتاب روضه

معرفی کتاب روضه

تلألویی که از «روضة‌الشهدا»ی ملاحسین واعظ کاشفی در نیمه‌های قرن نهم هجری تابیدن گرفت، هم‌چنان مؤثر و راهگشا بر مجالس و منابر بازگو می‌شود. در این کتاب شریف، چیزی بوده و هست که روضه و روضه‌خوانی نام از آن گرفته استازهای ماندگاری کتاب ملاحسین کاشفی، تحقیق گسترده‌ای می‌طلبد. نثر شیوا و گیرا، بهره‌گیری از صنایع لفظی و معنوی همچون تشبیه، استعاره، سجع، جناس، تضاد، هم‌آوایی حروف و چیزهایی از این دست، از جمله نقاط قوت روضة‌الشهداست. هم‌چنین ملاحسین واعظ کاشفی از برجسته‌ترین نثرنویسان نیمۀ دوم قرن نهم هجری بود و آثارش را به‌عنوان سرمشق ادبی قبول داشتند. محمد حقی در این کتاب سعی کرده است تا روضه الشهدای مرحوم ملاحسین کاشفی را روان و ساده بازیابی کند.

گزیده کتاب روضه

در مناقب امام حسین(ع)

وی امام سیّم است از ائمۀ اهل‌بیت و ابوالائمّه است، کُنیت وی ابو عبدالله و لقب وی زکی و شهید و سید و سبط. ولادتش در مدینه بود، روز سه‌شنبه، چهارم ماه شعبان و گفته‌اند: پنجم ماه، سنۀ اربع من‌الهجرة و گویند:‌ مدّت حمل وی، شش ماه بوده است و هیچ فرزند، شش‌ماهه متولّد نشده که زیسته باشد، مگر وی و یحیی بن زکریا و میان ولادت امام حسن و علوق فاطمه به امام حسین،‌ پنجاه روز بوده است و پس شاه‌زاده حسین به هفت ماه و بیست روز از برادر بزرگوار خود به سن، خردتر بود.
در وقتی‌که آن نهال حدیقۀ ولایت، به ارادت سبحانی برطرف جویبار «الولدُ سرُّ ابیهِ» بالا کشید و آن غنچۀ چمنِ هدایت به مشیّت ربّانی، در گلشن عصمت و طهارت جاودانی، به نسیم «...هَب لِی مِن لَدُنکَ وَلیّاً» (5/مریم)؛ بشکفت، روایحِ ارتیاح بر جانِ پاک مرتضی وزید و بشایر فرح و ابتهاج به دلِ جگرگوشۀ مصطفی رسید.
مژدۀ قدومش به حضرتِ سیّد کائنات -علیه افضل الصلوات- رسیده به خانۀ فاطمه تشریف داد و اسماء او را در خرقۀ سفید پیچیده، بر کنار آن حضرت نهاد و سَرور عالم بانگ نماز در گوش راست و قامت در گوش چپ وی گفت و فرمود که یا علی، این پسر را چه نام نهاده‌ای؟ گفت: مرا جرئت آنکه بر حضرتِ شما سبقت کنم به نام او نبود؛ اما در خاطرم گذشت که او را حرب نام کنم و قولی آن است که به نام برادر خود -جعفر- مسمّی گردانم. 
حضرت فرمود که من نیز در تسمیۀ او بر حق -سبحانه و تعالی- سبقت نمی‌کنم. مقارن این حال جبرئیل مسمّی گردانیدی، این فرزند هم همنام دیگر پسر هارون باشد. حضرت پرسید که پسر دوم هارون چه نام داشت؟ گفت: شبیر. گفت: ای جبرئیل این لغت، عبری است و مرا حق-سبحانه- لسانِ عربی مبین کرامت فرموده، چگونه فرزند خود را به لغتی دیگر نام نهم؟
جبرئیل فرمود که یا رسول‌الله، معنی شبیر به لغت عربی، حسین است، پس آن حضرت او را حسین نام نهاد.