اول؛ بارها شنیدیم که زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست. در ادامه نیز آمده است که عظمت و تأثیرگذاری فعالیت های پساکربلاییِ امام سجاد(ع) و حضرت زینب کبری(س) ذرّه ای کمتر از عظمت به شهادت رسیدن شهدای دشت نینوا نبوده است.

دوم؛ آن ها که روزگاری هرچند اندک در جهان شعر نفس زده باشند یا با اهل شعر دمخور بوده باشند، این گزاره را با تمام وجود باور دارند، که سرودن بیتی در مدح شهدا، چه منظورمان شهدای غزوه بدر باشند، چه شهدای جنگ تحمیلی رژیم بعث علیه جمهوری اسلامی و هر آنچه نبرد و رویارویی حق و باطل قبل از آن ها و بعد از آن ها بوده باشد، به همین سادگی نیست که عده ای عود بسوزانند و در اتاقی نیمه تار بنشینند و با دود و عود غزل های عاشقانه بسُرایند و در محافل شان به به و چه چه بگیرند؛ سرودن از چنان مقام های معنوی که درک آن ها از توان ما خارج است، مراحل و ملزوماتی دارد در جهت سلوک. شعر که هیچ، برای هر بیتی که بخواهد از شهید بگوید، از غصه ی مادر شهید بگوید، یا از مظلومیت آل الله سخن بگوید، دیگر صرفاً کلامی نیست موزون و مخیّل و مقفی. کلامی ست سرشار از معنویت و نورانیت.