کتاب درآمدی بر هرمنوتیک، به نقد دیدگاه هایی پرداخته است که در تقابل و چالش مستقیم با روش مقبول و رایج در میان عالمان دینی ما قرار دارند؛ همان روشی که پیش از قرن بیستم شیوه پذیرفته شده و معهود همه پژوهشگران در مقوله فهم و تفسیر متن بوده است. بنابراین، نحله هایی که اساساً با سنّت تفسیری حوزه های علمیّه تضاد جدّی ندارند و اختلاف نظر آنان جزئی است، نقد نشده اند. آراء سه متفکر برجسته هرمنوتیکی در قرن بیستم، هیدگر، گادامر و پل ریکور مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته است.

خلاصه کتاب درامدی بر هرمنوتیک

واژهٔ «هرمنوتیک» از زبان یونان باستان ریشه گرفته است (hermeneuin= تلفظ‌کردن، توضیح‌دادن، ترجمه‌کردن) و برای نخستین‌بار توسط متفکرانی استفاده شد که درمورد چگونگی بیان پیام‌های الهی و ایده‌های ذهنی به زبان انسان بحث می‌کردند.برای مثال، فیلسوف یونان باستان، افلاطون (427-347 قبل از میلاد)، در رابطه با شاعران از واژه هرمنوتیک تحت عنوان «هرمیونیت الهی» استفاده کرد و دانشجوی او ارسطو (384-322 قبل از میلاد) نخستین رساله موجود را درباره هرمنوتیک نوشت و در آن نشان داد چگونه کلمات گفته و نوشته شده بیان اندیشه‌های درونی هستند. بنابراین، از اولین مرتبهٔ پدیدار شدن خود، واژهٔ هرمنیون، همراه معادل لاتین آن، مترجم، به نوعی با درک ارتباطات گفتاری یا نوشتاری ارتباط داشت.

صفحات کتاب :

524

کنگره :

‏‫‬‭BD۲۴۱‏‫‬‭‬‭/و۲د۴

دیویی :

‏‫‬‭۱۲۱/۶۸

کتابشناسی ملی :

2769967

شابک :

9789648352276

سال نشر :

1402