کتاب سیمای عرفانی در آثار امیرخسرو دهلوی

ابوالحسن امیرخسرو دهلوی شاعر و عارف نامدار پارسی زبان هندوستان در سال ۶۳۲ خورشیدی (به سال قمری،۶۵۱قمری -)در پتیالی هند زاده شد و به سال ۶۰۳ خورشیدی (به سال قمری،۷۲۵ قمری-)در دهلی درگذشت. خسرو ترک نژاد و هندی زاد بود و کلمات ترکی و هندی در شعر او بسیار بود. پدرش امیر سیف الدین محمود افسری ترک و از اهالی لاچین در فرارود بود که خودشان از قراختاییان بودند(سدارنگانی، هرومل. تهران: ، ۱۳۴۵.-)که هنگام یورش مغولان به هندوستان فرار کرد و در آن جا با زنی اهل دهلی ازدواج کرد و به دربار شمس الدین التتمش، پادشاه دهلی راه یافت. امیرخسرو مانند پدر که سمت امیرالامرایی داشت در دربار بزرگی و سروری یافته بود و زمانی در درگاه جلال الدین فیروز شاه جای داشت و لقب امیری گرفت.( ذبیح الله صفا ، چاپ سوم، 1389،-)
وی دوران کودکی و نوجوانی را با فراگرفتن زبان و ادب فارسی در دهلی گذراند و پس از چندی در محضر یکی از بزرگترین و مشهورترین مشایخ و عارفان دوران یعنی شیخ نظام الدین محمد بن احمد دهلوی معروف به نظام اولیا شاگردی کرد. امیرخسرو برای پیر و مراد خود احترم فراوان قایل بود و با وجود این که دایم در خدمت پادشاهان و فرمانروایان بود، هیچ گاه از میزان ارادت و توجه او نسبت به شیخ کاسته نشد.