یکی از مشکلات امروز جامعه ی ما، اهمیت ندادن پدر و مادر نسبت به تربیت فرزندانشون هست.
یادش به خیر. چه دوران جالبی داشتیم. واقعا گاهی دلم برای بچه های این دوره زمونه می سوزه. از بچگی کردنشون لذتی نمی برند.

دائم توی خونه پای تلویزیون و موبایل. نه کوچه ای، نه خوردن زمینی، نه بچه های هم سن و سالی.

فقط تنها دل خوشیشون اینه که، کی بازی جدید می آد که برن از مغازه بخرن و بشینن بازی کنن. خسته هم که می شن، می نشینن پای موبایل و اون جوری وقتشون رو می گذرونن.

خودشون هم از این همه بی تحرکی خسته شدن. شاید به ظاهر کیف کنن که آخ جون یه بازی جدید، اما حقیقت این نیست. اگر کیف می کردن، پس این همه بهانه گیری ها و داد زدن ها و اعصاب خوردی ها و… چه معنایی داره.

از این که این همه پدر و مادر بهشون بها می دن هم خسته می شن. بعضی ها فکر می کنن، اهمیت دادن به تربیت فرزند، یعنی کار کردن و پول در آوردن و خرید کردن احتیاجات کودک و پدری که این کارها رو می کنه، فکر می کنه که دیگه همه وظایفش رو انجام داده. اما واقعیت این نیست. وظیفه ی پدر فقط این نیست.

تربیت ها و شکل تربیت کردن ها عوض شده. شادی بچه ها متفاوت شده. شما هم اگر بیشتر دقت کنید، متوجه حرف من می شید. فکر می کنید اون فوتبال بازی کردن ها بیشتر برای بچه ها جذاب بود، یا این ماشین های کوکی؟

قطعا همه ی ما جواب این سوال را می دانیم، حتی اگر به روی خودمون نیاریم.

نظرات کاربران و نقد و بررسی عصای پیری