بسم الله الرحمن الرحیم #چالش ـ مرورنویسی -فراکتاب کتاب عربیکا چهارمین کتابی است که از قلم وحید یامین پور خوانده ام و سوره مهر آن را چاپ کرده است. برای نوشتن سطور پیش رو و برای آن که جانب انصاف را رعایت کرده باشم به دیدگاه های دیگران خوانندگان نیز مراجعه کرده ام. یامین پور را با کتاب بی نظیر نخل و نارنج شناختم.هنوز طعم شیرین آن در خاطرم است. عربیکا را دوست داشتم بخوانم هم به خاطر موضوعش و هم به خاطر قلم نویسنده اش. کتاب را حدود سه ماه پس از چاپ آن خواندم. اصولاً کتاب هایی که پس از وقوع حادثه‌ای به سرعت چاپ می شوند را نمی پسندم چون به خاطر سرعت کار از کیفیت شان کاسته می شود. یامین پور چند سفر به لبنان داشته که خاطرات سه تای آن ها را در عربیکا منتشر کرده.اولین بار در سال 2007 و به دنبال برگزیده شدن در جشنواره ای . که در آن دیدار با سید حسن نصرالله دیدار و گفت و گو داشت. سفر بعدی پس از طوفان الاقصی و سفر آخر پس از شهادت سید است. و کتاب در بین این خاطرات در رفت و برگشت است. آخرین سفر او به لبنان در هنگامی بود که سید تازه به شهادت رسیده بود و لبنان درگیر جنگ بود. گزارش او از مشاهداتش به طور مستقیم از برنامه صبحانه ایرانی شبکه دو پخش میشد. وجه تسمیه کتاب شاید به این موضوع برمیگردد که قهوه در فرهنگ لبنانی جایگاه خاصی دارد. سفر آخر شاید سفری سخت تر از همیشه بود دیدن لبنان یتیم،لبنان بدون سید. لبنان را یاید خوب شناخت. همه لبنان طرفدار مقاومت نیستند همان گونه که همه ایرانی ها مواضع یکسانی در این امور ندارند. اما طرفداران مقاومت،خیلی مقاومند خیلی امیدوارند. کتاب تعدادی عکس دارد. و در خلال خاطره ها برخی گپ و گفت ها با دوستان لبنانی را منتشر کرده. مانند صحبت با فرزندان شهید نبیل قاووق.. این کتاب در دسته سفرنامه ها جای می‌گیرد اما اطلاعات زیادی راجع به لبنان ندارد و عکس های آن نیز کم است. این کتاب از نظر من نمره کمتری نسبت به نخل و نارنج و کاهن معبد دارد. شاید دلیل آن سرعت چاپ آن است. یامین پور خودش سطح توقع ما را بالا برده است. گرچه کتاب راحت و روان و کم حجم نوشته شده و پیچیده نیست اما خیلی نتوانستم با آن ارتباط بگیرم. بیشتر از آن که یه سفرنامه باشد یک کتاب روزمره نویسی معمولی است. #این یادداشت را برای شرکت در چالش مرور نویسی فراکتاب نوشته ام.
عالی بود. لطیف، حماسی، پر حزن، پر از شعف.
فوق العاده قلم روان ، زیبا و عاری از هرگونه قلم فرسایی به مورد این کتاب به قدری خواننده رو با خودش همراه میکنه که احساس میکنی از لبنان و از دل روزهای جنگ برگشتی زیبا ترین و تاثیربرانگیز ترین بخش کتاب جمله فطوما بود که گفت : ماراینا الا جمیلا... واقعا به یکباره اشک در چشم من حلقه زد...