سیر تحول ساختار سیاسی ایران پس از انقلاب اسلامی از پارلمانی به ریاستی بوده است. با این حال، مقایسه میزان کارآمدی هر کدام از این نظام‌ها در کشور بارها مورد بحث‌ و نظر قرار گرفته‌است. نظام سیاسی ایران در سال‌های پس از انقلاب اسلامی شاهد تحولات ساختاری بوده است. نقطه کانونی این تحولات، عبور از دوران ساختار پارلمانی به سمت نظام ریاستی بود که در سال ۱۳۶۸ به موجب بازنگری در قانون اساسی صورت گرفت. با گذشت بیش از سه دهه از این تغییر، بارها و در مقاطعی مختلف بحث‌هایی درباره تغییر دوباره نظام سیاسی ایران از ریاستی به پارلمانی در محافل سیاسی و در میان نخبگان مطرح شده‌است. نظام ریاستی، نوعی از نظام سیاسی است که مبتنی بر تفکیک قوا به طور مطلق شکل می‌گیرد و این موضوع به صراحت در قانون اساسی اعلام شده است. در چنین نظامی، قوه مجریه در دست رئیس‌جمهوری است که به صورت مستقیم از سوی مردم انتخاب می‌شود. در نظام ریاستی، قدرت تک‌رکنی در شخص رییس‌جمهور متمرکز است. در این نوع نظام سیاسی، رییس‌جمهوری هماهنگ‌کننده سایر قوا است و قوه مجریه به پارلمان جز در موارد خاص پاسخگویی ندارد.

صفحات کتاب :

196

کنگره :

JF۱۰۵۱

دیویی :

۳۲۱/۸‬‬

کتابشناسی ملی :

7401847

شابک :

978-622-229483-0

سال نشر :

1399