کتاب نامه ای برای هیچ کس نوشته محمدمعین صائمی توسط انتشارات پر منتشر شده است. چنته‌ی تعجّب در فراسوی تمام مرزهاست و خصوصیّتی به مثابه‌ی بی‌نهایت در آن خفته است. او را تنها به فراخی می‌توان یافت که عرصه‌ی ثبوت عشق است و این طنزی تلخ را می‌نویسد که هیچ‌گاه بدان نخواهم خندید. عشق را تا بدان‌هنگام که نفی کنیم مقدّس خواهد بود. آری! نباید خندید. نه! دیوانه می‌خندد.

دیوانه جهانش به نقص فوران می‌کند و به ضعف مظلوم می‌گردد، زیرا معیار زیبایی نه در خیالِ مطلق بلکه به مطلقِ خیالِ آدمیانی است که بر مسند قدرت‌اند. من دیوانگی را ناشی از امری به کثافتِ سیاسی می‌بینم که عدّه‌ای را پیروز و قلّتی را مضحک می‌گرداند. جالب بدین‌جاست که آن دیوانه برای من نیز غیر‌قابل‌تحمل است، شاید بدین‌خاطر که دیوانه‌ای هستم که الگوی عاقلان را پذیرفته و از شرایط قبلی خود بیزار است یا اینکه از خاطرات خود فراری.

گزیده کتاب نامه ای برای هیچ کس

«... بیان استعاری اشاره به حاقّ پدیده است. به تعبیری استعاره ابزاری برای ترغیب پدیده به خودنمایی است. استعاره نه فعلی پنهان برای آشنایی بهتر با پدیده، بلکه سراسر کنشی است برای آشکارگی ژرفای آن. پس بیان نمادین، بازجویی از پدیده است و تفتیش عناصر درون آن، که حدودش را به منطقه‌ی آدمی هرچه بیشتر تعیین می‌کند. صفحه‌ی سفید تخت، بیانی است استعاری از برخورد دو بدن، و نور ملایم آباژور از وحدت آن دو در عشق سخن می‌گوید...»

صفحات کتاب :

کتابشناسی ملی :

3871577

شابک :

978-964-8007-60-2

سال نشر :

1394