شاید این پرسش پیش آید که تمایل و توجه به شعر و داستان در این تنگنای زندگی با وجود همه گیری کرونا، کدامین گره از کار فروبستۀ ما میگشاید؟ و در پی آن این پرسش از ذهن بگذرد که فلسفه توجه به ادبیات (به طور عام) و ادب فارسی (به شکل خاص) از برای چیست و در روزگار اقتدار علم به جستجوی چه می گردیم که ادبیات پاسخی درخور برای آن داشته باشد؟ کنکاش این پرسش ها، در تاریخ ادبیات فارسی ما را به این نتیجه خواهد رساند که ادبیات فارسی تنها دربرگیرندۀ مضامین ادیبانه و شاعرانه نیست و حافظۀ تاریخی - فرهنگی ایران زمین را باید در آن جست.

بسیاری از متفکران سرزمین ما با پناه گرفتن در سایه سار درخت پربار ادبیات - بخصوص شعر- موفق به انتقال حجم گستردهای از تفکرات حکمی، عرفانی و فلسفی خود شدند. همین دقیقه ما را ناگزیر می-کند که برای کشف و استخراج بنیان های فکری، فرهنگی، تاریخی، حکمی، فلسفی و عرفانی تمدن ایرانی- اسلامی و گشودن گره های کور عاطفی و ملی هویت در ایران، به ادبیات بویژه آثار برجستۀ شاعران بزرگ پارسیگوی بازگردیم.

اما شعر و داستان جوان امروز به شکل جوششی، در کوشش است تا پیوند ناگسستنی با گذشتۀ پربار خویش داشته باشد.اگرچه امروز این مقوله پدیدهای نامآشنا و در عین حال نوظهور مینمایاند اما رواجش محصول سال های پس از انقلاب است.نداشتن ویژگی های سبکی یکسان، بسامد بالای واژگان مذهبی و صمیمیت در لحن، از شاخصه های مشترک آثار شاعران جوان است. در قلمرو داستان نیز فراوانی و گونه گونی شاخصه ها، آن را از داشتن ویژگی های سبکی همسان، دور و محروم داشته و با همۀ پیشرفت های چشمگیری که داستان جوان پس از انقلاب داشته است هنوز نتوانسته به جایگاه حقیقی خویش برسد. آفاق و ساحت های مختلف، مواجهه متفاوت با زبان و مضمون ها و دستمایه های متنوع، آثار نویسندگان و شاعران جوان همروزگار ما را ضمن برخورداری از ویژگی های مشترک، متمایز از یکدیگر ساخته است. از طرفی، بیشترین حجم آفرینش های ادبی هم - به ویژه شعر - در این حوزه صورت می گیرد، در واقع شعر و داستان جوان موتور محرکه ادبیات انقلاب از دیروز تا امروز بوده است.

صفحات کتاب :

264

سال نشر :

1400