اسم تو مصطفی است

ماه رمضان از راه رسیدو من با اینکه نمی‌توانستم روزه بگیرم، دوست داشتم سحرها بیدار شومو کنار تو بشینم. دل می‌خواست لحظه لحظه بودنت را حس کنم، ولی تو نمی‌خواستی صدایم بزنی. بی‌تابی محمدعلی نمی‌گذاشت خواب پیوسته‌ای داشته باشم. دوست داشت یکی با او بازی کند و تو بیشتر وقت‌ها او را بغل می‌کردی و از کنار من می‌بردی تا راحت بخوابم. طبق روال همیشگی در ماه رمضان، در فامیل هر شب افطاری منزل یکی بود. شبی که منزل عمو جعفر بودیم گفتم: «آقا مصطفی الان که همه هستند دعوت کن تا یه شبم بیان منزل ما؟»

آهسته گفتی:«نمی‌تونم زمان مشخص کنم، هر لحظه ممکنه زنگ بزنن و مجبور بشم برم!«»

اخم‌هایم در هم رفت. بلند گفتی: «شنبه هفته دیگه، همگی برای افطار منزل ما!»

اما دو روز مانده به ان شب تلفن خانه زنگ خورد:«سلام عزیزم،من دارم می‌رم!»

-کجا؟

- سوریه!

و رفتی. به همین راحتی