نور خورشید به نیمه های ایوان خانه رسیده بود. یک خانه ی آجری قدیمی و دو طبقه با سقفی سُفالی که بر بالای تپه ای سرسبز و باصفا بنا شده بود. هر طبقه ی این ساختمان چهار اتاق داشت با طاقچه های طاق مانند، لبه هایی گچ کاری شده و نقش های لوزی و مربع؛ این طرح ها زینت خاصی به اتاق ها بخشیده بود. ایوان هر دو طبقه مستطیل شکل و بزرگ بود و خانه حیاط وسیعی داشت. کمی آن سو تر خانه ای به همین سبک خودنمایی می کرد. دو برادر ساکن این خانه ها عیالوار بودند و با یکدیگر رابطه ای مهربان و صمیمی داشتند. با کمی فاصله و پایین تر از این دو خانه، خانه های مردم روستا قرار داشت. چون این خانه ها در بلندترین نقطه ی منطقه واقع شده بودند از ایوان شان سقف بیش تر خانه ها به چشم می خورد و منظره ای پر از خانه، درخت و سبزه زار و باز هم خانه و خانه پیش چشم بیننده گسترده می شد. از بلندترین نقطه ی این منطقه به فاصله ی بسیار دور جاده ی آسفالتی دیده می شد. وسایل نقلیه ای که در این جاده تردد می کردند همچون اسباب بازی کودکان به نظر می رسیدند.
