کتاب پا به پای کودکی‌هایم بیا تلاشی صمیمانه و علمی برای همراهی با یکی از زیباترین و حساس‌ترین دوره‌های زندگی انسان است؛ دوره‌ای که در آن پایه‌های زیستی، شناختی، اجتماعی، عاطفی و اخلاقی هر فرد شکل می‌گیرد. نویسنده با نگاهی همه‌جانبه به رشد انسان، نشان می‌دهد که کودکی نه تنها آغاز مسیر زندگی، بلکه مهم‌ترین مرحله شکل‌گیری شخصیت و توانایی‌های درونی است. در این کتاب، روند رشد و تکامل کودکان از دو تا دوازده سالگی با زبانی ساده و قابل فهم توضیح داده شده است. خواننده با مراحل پی‌درپی رشد آشنا می‌شود؛ مراحلی که هر کدام پیش‌نیازی برای مرحله بعدی‌اند و بدون طی شدن کامل آنها، انتظار رسیدن کودک به مهارت‌های بالاتر منطقی نیست. نویسنده تأکید می‌کند که الگوی کلی رشد در میان کودکان جهان تقریباً یکسان است، هرچند ممکن است هر کودک در زمان‌بندی مهارت‌هایی مانند نشستن، راه رفتن یا صحبت کردن کمی با دیگران تفاوت داشته باشد.

پا به پای کودکی‌هایم بیا با ترکیب نکات علمی، کاربردی و تجربی، والدین و مربیان را یاری می‌دهد تا نیازهای کودکان را بهتر بشناسند و محیطی امن، حمایت‌کننده و شاد برای آن‌ها فراهم کنند. هدف کتاب آن است که با آگاهی‌بخشی درباره اصول رشد و عوامل مؤثر بر آن، مسیر تربیت فرزندانی سالم، توانمند و بانشاط هموارتر شود. این کتاب راهنمایی است برای هرکسی که می‌خواهد دنیای کودک را عمیق‌تر بفهمد و با او پا به پا رشد کند.

گزیده کتاب پا به پای کودکی‌هایم بیا

در میان عواملی که به کودکان کمک می‌کند تا استعدادهایشان شکوفا شود، تندرستی از همه مهمتر است؛ زیرا به آنها کمک می‌کند با قدرت بیشتری با مشکلات دست و پنجه نرم کنند. بیشتر ما آن‌گونه که باید متوجه سلامت کودکان خود نیستیم، در حالی که این موضوع نقش بسیار مهمی در رشد و تکامل آنها دارد. بیماری‌های معمول دوران کودکی به ندرت اثر دائمی بر رشد و تکامل کودک دارند، ولی یک بیماری شدید و طولانی اگر همزمان با دوره‌ای از رشد سریع او رخ دهد، ممکن است سبب وقفه این روند شود.

کودک هنگام بیماری و نقاهت از سویی با محدودیت فعالیت همراه است و این امر کودک را بسیار سرخورده می‌کند؛ تا جایی که بعضی اوقات اعتماد به نفس خود را در ارتباط با دیگر کودکان از دست می‌دهد و از سوی دیگر بیماری نقطه شروعی برای ناسازگاری‌هایی مثل بهانه‌گیری در غذا خوردن و سایر مشکلات رفتاری است. این موضوع به خصوص هنگامی که بیش از حد به بچه توجه شود، صادق است؛ زیرا در آن صورت ممکن است نگرش نادرستی نسبت به ارزش و اهمیت خود پیدا کند. کودک ممکن است آن‌قدر به توجه خاص عادت کند که پس از بهبودی حالت تهاجمی و طلبکار پیدا کند. اگر این رفتار استمرار یابد مسلماً بر رشد و تکامل او در همه زمینه‌ها و به ویژه در زمینه ارتباط با دیگران تأثیر می‌گذارد.