خدای ادیان غربی، یعنی اسلام، مسیحیت و یهودیت، عموماً ازلی دانسته می‌شود، اما ازلی بودن به چه معناست؟ آیا خداوند بیرون از زمان است؟ آیا حیات خداوند به‌نحوی است که در آن رویدادی پس از رویدادی دیگر واقع نمی‌شود و همه رویدادها به‌طور همزمان به وقوع می‌پیوندند؟ یا خداوند نیز همچون ما در درون زمان واقع است؟ این‌ها پرسش‌هایی هستند که ارتباط میان یافته‌های تاریخی و علمی را با معتقدات دینی بررسی می‌کنند. ناتالیا دنگ می‌گوید این‌کتاب، پس از ارایه پیش زمینه‌های مورد نیاز در بخش نخست، به پرسش‌های ذکر شده می‌پردازد و پاسخ‌های ارایه شده به آن‌ها را به خوبی مرور و ارزیابی می‌کند.

ناتالیا دنگ نویسنده این‌کتاب متولد ۱۹۸۷، دانشیار فلسفه در دانشگاه یونسی کره جنوبی و اکنون رییس انجمن فلسفه زمان است. او مدرک دکترای خود را از دانشگاه آکسفورد گرفته و در زمینه‌های متافیزیک زمان و فلسفه دین پژوهش می‌کند.

گزیده کتاب خدا و زمان

پاسخ این است که پرسش اول درباره این است که آیا خداوند در فضازمان واقع است و همچنین آیا خداوند در زمان وجود دارد، یعنی در همه لحظات زمانی؛ در حالی که دومی (درباره از آنجا که توصیف بهتری به خاطرم نمی‌رسد) ماهیت تجربه خداست. اینکه فاعل، توالی را تجربه بکند یا نه و به نحو عام‌تر ویژگی‌های زمانی یا بی‌زمانی تجربه او چه باشد، مسئله‌ای است متمایز از اینکه آیا آن فاعل در فضا زمان واقع است یا نه برای ما به عنوان مثال این حقایق مرتبط هستند. اینکه چیزی را پس از چیز دیگر تجربه می‌کنیم بخشی به این دلیل است که ما در فضازمان واقع هستیم و پرسشهای جذابی در خصوص جزئیات این ارتباط مطرح است؛ اما آن دو مسئله مفهوماً متمایزند و تمایز مشابهی نیز علی الاصول در خصوص خداوند ترسیم‌پذیر است.

در بخشی از ادبیات موجود این دو مسئله همواره از هم متمایز نبوده‌اند. نتیجه آن شده است که رویکردهای بی‌زمانی الهی و رویکردهای زمان‌مندی الهی اغلب شامل ادعاهایی هم درباره واقع بودن خداوند در زمان یا فضازمان هستند و هم درباره ویژگی‌های زمانی یا بی‌زمانی تجربه خداوند. به طور خاص رویکردهای بی‌زمانی الهی می‌توانند شامل هر دو ادعا باشند: خداوند در زمان یا فضازمان واقع نیست و خداوند توالی را تجربه نمی‌کند. به طور مشابه رویکردهای زمان‌مندی الهی میتوانند شامل هر دو ادعا باشند: خداوند در زمان یا فضازمان واقع است و خداوند توالی را تجربه می‌کند.