پروفسور گریگور داوس (زاده ۱۹۵۷)، استاد دانشگاه نیوزلند است که در زمینه فلسفه دین مدرک دکتری دارد. هدف این کتاب، تحلیل منازعه «علم و دین» از طریق توسعه رویکردهای ممکن به روابط بین آن‌ها و همچنین توسعه مفهومی علم از یک سو و دین از سوی دیگر است. کتاب در مقابل مدل‌های ساده‌تر از روابط علم و دین، مدل پیچیده‌تری را پیشنهاد می‌دهد که شامل چهار بُعد برای پرداختن به رابطه علم و دین است و عبارت‌اند از: بُعد شناختی، غایت‌شناختی، نهادی و معرفت‌شناختی، بُعد شناختی به محتوای گزاره‌های علمی و دینی می‌پردازد. بُعد غایت‌شناختی به اهداف مندرج در علم و دین اختصاص دارد. بُعد نهادی شامل بررسی رابطه علم و دین از طریق سازمان‌های اجتماعی مرتبط با آن‌هاست. بُعد معرفت‌شناختی هم به صورت‌های مختلف معرفت، زبان و منابع دانش می‌پردازد.

گزیده کتاب قلمروزدایی علم و دین

نظریه "تعارض" یا "جنگ" چیست؟ این نظریه در قوی‌ترین شکل خود شامل یک یا چند مورد از ادعاهای زیر می‌شود: (الف) اینکه علم و دین همیشه در تعارض بوده‌اند (ب) اینکه باور دینی مانع پیشرفت علمی است. و (ج) نمی‌توان همواره هر آنچه را علم به ما می‌گوید، بپذیریم و در عین حال مؤمن باقی بمانیم. با این بیان، نظریه تعارض چیزی شبیه به یک مترسک است. تعداد بسیار کمی از نویسندگان متفکر از این مدعیات دفاع کرده‌اند. دیدگاه (الف) و (ب) معمولاً به دو نویسنده قرن نوزدهم، یعنی جان ویلیام در اپرا (۱۸۷۵) و اندرو دیکسون وایت (۱۸۹۶) نسبت داده می شود. در اپر و وایت مصادیق مختلفی را از آنچه از نگاه آنها تعارض بین علم و دین است، نشان می‌دهند؛ اما هیچ یک معتقد نیستند که همه گونه‌های دین در مقابل علم بوده، مانع پیشرفت آن شده یا دین و علم ناسازگار هستند. از نظر درابر این اصول مذهب کاتولیک رومی است که علم را تهدید می‌کند، به‌ویژه هنگامی که مقامات آن قدرت سیاسی پیدا کنند. از نظر وایت مسئله آن‌قدر که در نوع خاصی از الهیات جزمی پررنگ هست، در دین وجود ندارد. منظور از الهیات جزمی رویکردی است که از مرجعیت کتاب مقدس برای مخالفت با نظریه پردازی علمی استفاده می‌کند.