مدیریت بحران یکی از ویژگی‌های اساسی حکمرانی معاصر است. در مقاطع بحرانی، جوامع و اعضای سازمان‌ها از رهبران خود انتظار دارند اثرات بحران را به حداقل برسانند، در حالی که منتقدان و رقبای بوروکراتیک می‌کوشند از این موقعیت برای سرزنش حاکمان و سیاست‌های آنان بهره‌برداری کنند. در چنین فضای پرتنش و نهایی، سیاست‌گذاران ناگزیرند نوعی احساس بازگشت به بهنجاری ایجاد کنند و هم‌زمان یادگیری و فراگیری جمعی از تجربه بحران را تقویت نمایند.

کتاب سیاست مدیریت بحران؛ رهبری دولتی تحت شرایط فشار، تحلیلی جامع و کم‌نظیر از شیوه مواجهه رهبران با بحران‌ها ارائه می‌دهد. نویسندگان بررسی می‌کنند که رهبران چگونه با چالش‌های راهبردی، مخاطرات و فرصت‌های سیاسی روبه‌رو می‌شوند، چه خطاهایی ممکن است مرتکب شوند، از چه دام‌هایی باید پرهیز کنند و پس از عبور از بحران، چه مسیرهایی را باید در پیش بگیرند. این اثر بر بیش از یک دهه پژوهش موردی بین‌المللی و همکاری‌های فراملی استوار است و با ارائه چشم‌اندازی چندرشته‌ای، فهمی عمیق و کاربردی از رهبری دولتی در شرایط فشار فراهم می‌آورد. کتاب حاضر را می‌توان تشریک مساعی‌ای بدیع و ارزشمند از سوی متخصصان حوزه سیاست‌گذاری عمومی و امنیت بین‌المللی دانست؛ اثری که برای پژوهشگران، سیاست‌گذاران و مدیرانی که با واقعیت‌های بحران سروکار دارند، منبعی قابل اتکا به شمار می‌رود.

گزیده کتاب سیاست مدیریت بحران؛ رهبری دولتی تحت شرایط فشار

سوالی که بارها مورد بحث قرار گرفته است این بوده که آیا سیستم‌های مدرن به‌شکلی فزاینده نسبت به شکست آسیب‌پذیر شده‌اند یا خیر؟ معمولاً سیستم‌های معاصر، ویرانی و شکست کمتری را تجربه می‌کنند. ممکن است برخی استدلال کنند که دلیل این امر تجهیز بسیار بهتر آن‌ها برای مقابله با شکست‌های معمول است. بعضی ویژگی‌های مدرن جامعه ـ بیمارستان‌ها، کامپیوترها و تلفن‌ها، کامیون‌های آتش‌نشانی و دانشگاه‌ها، مقررات و بودجه ـ برخی از بحران‌ها که زمانی در همه‌جا وجود داشتند را به حوادثی نادر تبدیل کرده‌اند. برخی دیگر استدلال می‌کنند که انعطاف‌پذیری جامعه‌ی مدرن رو به زوال گذاشته است؛ زمانی که یک تهدید جامه‌ی عمل می‌پوشد، (به‌عنوان مثال قطع برق)، جامعه‌ی مدرن به‌شکل نامتناسبی از آن رنج می‌برد.

غالباً دانش‌آموزان رشته‌ی بلایای طبیعی بدین نکته اشاره دارند که جامعه‌ی مدرن با ساخت‌وساز در مکان‌هایی که تاریخ در مورد آن‌ها هشدار می‌دهد، آسیب‌پذیری خود نسبت به فجایع را بیشتر می‌کند.

در نتیجه به‌نظر می‌رسد دلایل بحران در خود سیستم هستند: عموماً به دلایل بحران توجهی نمی‌شود یا این‌که سیاست‌گذاران اصلی در رسیدگی به آن‌ها ناموفق هستند. در روند منتهی به بحران، عوامل به‌ظاهر بی‌گناه و بی‌تأثیر با یکدیگر ترکیب شده و به نیروهایی مخرب تبدیل می‌شوند که نشان‌دهنده‌ی تهدیدی غیرقابل‌انکار برای سیستم است. از این عوامل گاه با عنوان پاتوژن یاد می‌شود، چرا که معمولاً پیش از آشکار شدن بحران، مدت مدیدی در صحنه حضور داشته‌اند.