خندیدم، چه ساده لوح بود. دویدن فایده نداشت. به گرد پایش هم نمی رسد. یک آن آرزو کردم ای کاش این من بودم که اینطور دیوانه وار می دویدم. پرواز می کردم و فرار می کردم از خودم از اینجا و از همه کس...لاعلاج با سینه ای سرشار از درد. سرم را بلند کردم روبه آسمان و اولین دانه های باران چکید توی چشمهایم.

صفحات کتاب :

کنگره :

‫PIR8123 ‭/و44‫‬‮‭ل8 1391

دیویی :

‫‬‮‭‭8‮فا‬3/62‬

کتابشناسی ملی :

3097405

شابک :

978-600-93267-6-1‬‬

سال نشر :

1391