کتاب «بریر خان‌طومان»، که زندگینامه شهید مدافع حرم علیرضا بریری از شهدای خان‌طومان را روایت می‌کند، به کوشش گروه فرهنگی هنرمند شهید محمدعلی معصومیان آماده و در انتشارات شهید کاظمی منتشر شده است. کتاب در سه فصل تنظیم شده است، در فصل اول پدر و مادر شهید روایت‌گر خاطرات شهید هستند. در فصل دوم همسر شهید راوی کتاب است و در فصل سوم، روایت‌هایی از هم‌رزمان شهید ذکر شده است. دو بخش وصیت‌نامه و تصاویر شهید نیز در انتهای کتاب قرار دارد.

خان‌طومان کجاست؟
خان‌طومان نام روستایی است در «جبل سمعان» استان حلب که فاصله 10 کیلومتری با بزرگراه حلب-دمشق دارد که همین موضوع یکی از دلایل مهمی است که خان‌طومان را مورد توجه قرار داده است. سال ۹۵ در حالی که این منطقه تحت تسلط نیروهای جبهه مقاومت بود، آتش‌بسی کوتاه بین دو طرف داده می‌شود. در همین حین تروریست‌های تکفیری از فرصت پیش آمده سوءاستفاده کرده و منطقه را پس از بمباران و به شهادت رساندن تعدادی از رزمندگان مدافع حرم مازندرانی، تصرف می‌کنند. پس از آن همچنان درگیری‌ها ادامه پیدا کرد تا اینکه تنها چند روز پس از به شهادت رسیدن سردار حاج‌قاسم سلیمانی مجاهدان اسلام توانستند برای همیشه خاک این منطقه را از لوث وجود تکفیرهای وهابی پاک کنند و این قطعه از خاک سوریه در تاریخ گواه خون‌های پاکی باشد که رویش به زمین ریخت.

شهید مدافع حرم «علیرضا بریری» متولد 30 فروردین ماه سال 1366 در شهرستان بابلسر است. علیرضا در بهمن 1387 بطور رسمی وارد سازمان مقدس سپاه پاسداران شد و برای اولین بار در آبان ماه 1394 عازم شهر دمشق شد و پس از 49 روز به وطن بازگشت. در تاریخ 14 فروردین 1395 برای دومین بار عازم سوریه شد و در 16 اردیبهشت ماه 1395 شهید علیرضا بریری به همراه 12 آلاله پرپر لشکر عرشی 25 کربلا در نقض آتش‌بس تروریست‌های تکفیری پس از 14 ساعت تلاش پی در پی در منطقه خان‌طومان حلب به آرزوی دیرینه خود دست یافت.

گزیده کتاب بریر خان‌ طومان

علیرضا در هرجا که حضور داشت، می‌شد محور آنجا و آن جمع. بچه‌ها را دور هم جمع می‌کرد به بهانه‌های متفاوت. ماهیگیری، شکار، تفریح و گشت‌وگذار... با بچه‌ها هماهنگ می‌کرد. قرار می‌گذاشت و به برکت او، می‌زدیم به دل کوه و دریا و جنگل. چیزی که بعد از علیرضا دیگر اتفاق نیفتاد؛ چون نه دل‌ودماغ این کار هست، نه کسی مثل علیرضا پیدا می‌شود که همه را جمع کند. از قشنگ‌ترین خاطرات ما ماهیگیری‌های ماست. با علیرضا می‌رفتیم به یکی از آب‌بندان‌های روستاهای بابل. تور ماهیگیری‌اش را می‌آورد. ما سعی می‌کردیم ماهی‌ها را گوشه‌ای جمع کنیم و علیرضا تور پهن می‌کرد. هرکس که ماهی بزرگ‌تری صید می‌کرد کُری می‌خواند و شاخ‌وشانه می‌کشید. علیرضا همیشه در دو تا دستش ماهی داشت. شاید ماهی‌هایش از ماهی‌های ما بزرگ‌تر نبود، ولی همین که دو تا می‌گرفت، بهانۀ منت گذاشتن و شوخی می‌شد...