کتاب روش برداشت از قرآن نوشته ع‍ل‍ی‌ ص‍ف‍ای‍ی‌ح‍ای‍ری توسط انتشارات لیله القدر منتشر شده است. هر کسی برای استفاده از قرآن راهی در پیش گرفته و از آن برداشتی دارد و برای این برداشت هم دلیلی ساخته و دستاویزی گرفته. ناچار تمام این گفته‌های مختلف و تمام این برداشت‌های گوناگون نمی توانند مقصود قرآن باشند، چون حقیقت‌ها با هم اختلافی ندارند و ناچار بهره برداری از قرآن به این گونه نمی‌تواند باشد و هر کس نمی‌تواند در آن، این گونه آزاد و رها، رفت و آمد کند، چون حقیقت دستاویز باطل ها نمی گردد. به دنبال این حقیقت ها و این واقعیت ها، ناگزیریم که برای برداشت‌ها، حدودی بگذاریم و برداشت‌ها را محدود کنیم. در این هنگام است که با این اشکال و تناقض روبرو می شویم که مگر قرآن، کتاب مردم و زبان مردم و برای تدبر و بررسی مردم نیست؟! و مگر قرآن کتاب صداقت نیست؟! در کتاب روش برداشت از قرآن سعی شده تا با ارائه نمونه هایی از طرح سوال، راه برداشت از قرآن مشخص شود. در کتاب روش برداشت از قرآن، ابتدا توضیحی از کلمه های تفسیر و ترجمه و روح و نور و ظهر و بطن و تاویل و تنزیل داده شده و حدود هر یک مشخص گردیده، سپس برای رسیدن به تفسیر و روح و نور قرآن، از راه ها و اصولی سخن رفته است. اصولاً مطالعه ی هر کتاب، مادام که با طرح سؤال ها همراه نباشد بهره نمی‌دهد و خواننده به سادگی از جواب‌ها و اشاره‌ها و نکته‌ها می‌گذرد و آن‌ها را نمی‌یابد و در خونش نمی‌نشیند. شنیده‌ایم که از قرآن نمی‌توان به تنهایی بهره گرفت و نمی‌توان با آن راه رفت. پس کتاب روش برداشت از قرآن چگونه کتاب مردم است؟ چگونه کتاب تدبر است؟ چگونه به زبان مردم است که نمی‌فهمندش و در زیر بارش خمیده می‌شوند تا از خیرش می‌گذرند؟ و این نه فقط فریادی از گلویی که فریاد نسل ماست، نسلی که به قرآن رو آورده اما راه را نمی‌داند، گرفتار تناقض است و راه حلی می‌جوید. در کتاب روش برداشت از قرآن و کتاب تطهیر با جاری قرآن با نمونه‌هایی از طرح سؤال، راه برداشت از قرآن مشخص می‌شود و توضیحاتی از کلمه‌های تفسیر و ترجمه و روح و نور و تأویل و تنزیل داده شده و برای رسیدن به آن‌ها از راه‌ها و اصولی سخن رفته است.

بخشی از کتاب روش برداشت از قرآن

تناقض ها

تناقض ها برای نسلی که بازیچه تضادها و تناقض‌هاست تازگی ندارند، اما این تناقض ها اگر درباره قرآنی که برتر از محدودیت‌ها و تدریج‌ها و اختلاف‌ها و تناقض‌هاست، درباره قرآنی که گشایشگر بن بست‌ها و حلّال تضادهاست، ناچار تازگی خواهند داشت.می‌گویند: از یک سو می شنویم که قرآن کتاب مردم است و هدایتی برای آن‌ها. و می شنویم که قرآن به زبان مردم است تا روشنگر آن‌ها و مژده راه رفته ها و یادآور فراموش شده‌ها باشد. و می‌شنویم که قرآن برای تدبر، برای بهره برداری، برای راهیابی است.و از این سو می‌شنویم که در قرآن نمی توان بی حساب به آب زد، نمی‌توان با رأی راه رفت.و باز از این سو می بینیم که تدبرها و برداشت‌های آزاد، چه بلبشویی آفریده و چه ابتذال هایی بار آورده است.و می بینیم که تدبرها باری نمی‌آورند و بهره‌ای نمی‌دهند، نوری و شوری نمی‌بخشند؛ نوری که تمام راه را روشن کند و شوری که تمام راه را بگیرد.این بی‌باری، آن ابتذال و این همه غوغا، به آن شنیده‌ها مایه می‌دهند که از قرآن نمی‌توان به تنهایی بهره گرفت و نمی‌توان با آن راه رفت، پس این کتاب چگونه کتاب مردم است؟ چگونه کتاب تدبر است؟ چگونه به زبان مردم است، که مردم نمی فهمندش و در زیر بارش خمیده می‌شوند تا از خیرش می‌گذرند؟