کتاب چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد؟ صوتی

کتاب صوتی چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد؟ نوشته مهدی رضایی، در قالب نمایشنامه و از زبان معلم جوانی به نام آرمان پاکروان روایت می شود که ادبیات درس می دهد.

آرمان همیشه ظاهری آراسته و مرتب دارد و معتقد است در جامعه ای که ناهنجاری از در و دیوارش فرو می ریزد نمی توان نسبت به وقایع بی تفاوت ماند و از کنار رویدادها به سادگی گذشت. همسرش نیز در یک مجله خانوادگی مشغول به کار است و در آپارتمانی زندگی می کنند که یک پیرمرد وبلاگ نویس هم در همسایگی آن هاست. همسایه ای که گاه راوی یا همان معلم جوان را وادار می کند تا مطالب وبلاگ یا ایمیل های فورواردی را برایش بخواند. راوی از همان ابتدای داستان خودش را دیوانه خطاب می کند و در ذهن خود با موجودی خیالی به نام نسترن زندگی می کند.

رضایی در مورد کتاب چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد می گوید:

رویکرد این کتاب انتقادی و اعتراض گونه است. راوی نسبت به هر موردی از کوچک و جزئی تا بزرگ و مهم که در جامعه می بیند حساسیت نشان می دهد اما مردم نسبت به آن حقایق واکنشی ندارند. راوی یک معلم است که در موقعیت های مختلفی چون خانه، مدرسه و نزد دوستش قرار می گیرد. دوست راوی از او مسن تر است که مجبور است به خاطر ناهنجاری ها خود را از جامعه دور نگاه دارد.

در قسمتی از کتاب صوتی چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد می شنویم:

«خودم را سرزنش می کنم که چرا باید یک موجود خیالی را آن قدر در ذهنم نگه دارم که که از کنترلم خارج شود و این همه مدت آزارم بدهد؟ نسترن را خودم به ذهنم آوردم و حالا هم خودم از ذهنم بیرون می کنم. می نشینم روی صندلی، سرم را به عقب تکیه می دهم و چشم هایم را می بندم تمام روزهایی را که با نسترن واقعی و خیالی بوده ام از ذهن می گذرانم و با خودم می گویم یعنی او رفت؟ برای همیشه؟ شاید دلم برایش تنگ شود.

اما نه دیگر دلم برایش تنگ نمی شود. چطور دلم برای کسی تنگ می شود که با مرد دیگری رفته؟ من جدای ذهن زیبایش خودش را هم می خواستم که امروز در آغوش مرد دیگری است. پس همه چیز تمام شد. هم نسترن واقعی، هم نسترن خیالی.»