کتاب شهر هزار شب

معرفی کتاب شهر هزار شب 

 اتفاقات بزرگ اجتماعی و سیاسی همیشه دستمایه خوبی برای ادبیات داستانی بوده است. در این زمینه نویسندگان و اهالی ادبیات نیز همواره متاثر از این اتفاقات بوده اند و بازسازی یا خلق دوباره این اتفاق ها محور اصلی بسیاری از آثار ماندگار آن ها را شکل داده است.

 بدون شک انقلاب اسلامی و مسائل پیرامون آن یکی از بزرگ ترین اتفاقات سیاسی و اجتماعی در بطن جامعه ما بود؛ اتفاقی که منجر به شکل گیری ادبیاتی با عنوان ادبیات متعهد شد و خود نقش مهمی در بازخوانی این رویداد داشت. اگرچه وقوع جنگ تحمیلی بخش عمده ای از این توجه را به سوی خود کشید و تا حدودی ادبیات انقلاب در سایه ادبیات دفاع مقدس قرار گرفت. اما در همین شرایط نیز بوده اند کسانی که تا به امروز، به خلق آثاری متفاوت درخصوص وقایع انقلاب پرداخته اند. در همین زمینه ادبیات انقلاب در حوزه کودک و نوجوان، حوزه بسیار دشوار و پراهمیتی بوده که توجه برخی از نویسندگان را به خود جلب کرده است.

«شهر هزار شب» نوشته مجتبی یاری، رمانی است که از زاویه دید یک پسر بچه نوجوان به وقایع انقلاب می پردازد. موضوعی که اگرچه نمونه های آن را بسیار دیده ایم، اما در این کتاب با پرداختی متفاوت و توجه به جزئیات، شکلی تازه تر می یابد. امیر، قهرمان نوجوان داستان، مثل خیلی دیگر از هم سن و سالان خود در دوران انقلاب، برحسب تصادف و به واسطه حضور دایی وپدرش در صف انقلابیون، به جریان مبارزه می پیوندد.

نویسنده می کوشد تا واقع گرایانه ترین مسیر را برای حضور او در این جریان فراهم کند؛ به همین خاطر تا فصل های انتهایی داستان، همه دردسرهای او و حتی زندانی شدنش بدون آگاهی او از اتفاقات دور و برش به وجود می آید. به همین خاطر می توان داستان «شهر هزار شب» را داستانی متعهد به ویژگی های روان شناختی دوران نوجوانی به حساب آورد، داستانی که به روایتی شعارگونه و احساسی از حضور نوجوانان درجریان انقلاب دست نمی زند و با نثری روان و شوخی های دوست داشتنی، داستان خود را برای نوجوان امروز باور پذیر می کند.

گزیده کتاب شهر هزار شب

نیم ساعتی می شود که حیاط مدرسه را گز می کنم و می روم بالا و می آیم پایین و منتظرم که اصغر و جواد بیایند. معلوم نیست دارند آن تو چه غلطی می کنند. صد بار گفته ام جواد جان، اصغر آقا، لااقل چند شب مانده به امتحان، کمی به خودتان زحمت بدهید تا مثل آن زبان بسته تو گِل نمانید؛ اما انگار یک مشت پنبه تو گوش هایشان چپانده اند و هیچی به هیچی! 

این درست که خود من هم اوایل همین جورها بودم؛ ولی بعد از آن نمره افتضاح امتحان علوم و آن گوشمالی تاریخی پدر، راستش کمی از گیجی درآمدم و تازه فهمیدم اگر درس بخوانم، گلی به سر خودم زده ام. اما این حضرات انگار نه انگار مدرسه تشریف می آورند. حالا هم تا آن ها از جلسه بیایند بیرون و برسیم به کانال، حتم دیگر جایی برای آب تنی نمی ماند.